Programy

Paulina Bijoch "Blend"
Przestrzeń dla dźwiękowych kolaży i nieoczywistych spotkań gatunków - między przypadkiem a uważnością.
Audycja o słuchaniu inaczej, z ciekawością i wolnością łączenia brzmień - zaprasza Paulina Bijoch.

Ina West “West Berlin Tapes”
Wyobraź sobie studio, które mieści się za podwójnymi drzwiami w sercu zachodniej części Berlina - na Moabicie.
W jedynej w swoim rodzaju dzielnicy - wyspie - pełnej kontrastów i kolorów. Z miejsca, gdzie Berlin oddycha głęboko — różnorodnie, nieprzewidywalnie, prawdziwie.
Wchodzisz. Na pierwszym planie kolekcja analogowych syntezatorów oraz czarny, matowy Bechstein - kultowe pianino, które pamięta drugą wojnę światową.
Tu, w moim małym studio, otwieram przestrzeń na opowieści.
Historie tych, którzy grają, tworzą, rejestrują, wspierają, eksperymentują i zmieniają. Tych, którzy stoją w świetle reflektorów — i tych, którzy światło to włączają. Rozmawiam z artystami i artystkami wokół berlińskiego uniwersum i nie tylko.
Z ciekawością odkrywam ich muzyczne inspiracje, bez ograniczeń gatunkowych, ale z pewną aurą spójności. Ich kulturowe korzenie, ich codzienność, tęsknoty.
Rozmawiam z artystami i artystkami, którzy tworzą — nie tylko muzykę, ale też wspólnotę, estetykę, przestrzeń dla innych. Z tymi, którzy grają, realizują, produkują, zarządzają, projektują światło, kręcą wizualizacje i noszą sprzęt po klubach do czwartej rano.
Rozmawiamy o szczegółach.
O pierwszym loopie, który zagrał coś ważnego. O tym, gdzie kończy się inspiracja, a zaczyna praca. O samotności za kulisami. O tym, dlaczego nie mogli spać po ostatnim występie.
To rozmowy o tym, co dzieje się pomiędzy — sceną a zapleczem, inspiracją a wypaleniem.
Nie pytam tylko "czym się zajmujesz" — pytam co Cię trzyma, kiedy nic już nie gra.
O Berlin, który dla jednych jest domem, a dla innych tylko przystankiem.
To są WEST BERLIN TAPES.
Opowieści o muzyce, która rodzi się z doświadczenia, z czułości, z chaosu i z nadziei.
Z miejsc, gdzie wszystko się przenika: kultura, język, tło, światło, przeszłość.
Audycja jak zapis. Jak taśma, którą ktoś kiedyś znajdzie i odtworzy.
Może usłyszy w niej coś znajomego. Może usłyszy siebie.